ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (1959)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (1959)


"ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ"

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα
στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γω-
νιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεν-
νήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα
πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και
το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβου-
νε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιη-
τή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
—Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και
στο ξινόχορτο.
—Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων
και Στρατηγών.
—Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των
δικών τους πτωμάτων.
—Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα
στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι
ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους,
για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα
στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το
κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το
κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κα-
τήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε
πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατά-
ρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας: εξόρι-
στε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
—Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Α-
στικού μας Κώδικα.
—Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρι-
νο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά
Λεοντάρια.
—Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρω-
ση των Ζευγαριών.
—Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώ-
νοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν,
ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και
κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες,
κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο
Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν
αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ’ ανε-
βάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ρά-
νουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του
λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ’ ανοίγει στα μέτρα του, κρά-
ζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
—Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι
της Αναστάσεως.
—Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία
στην καθαρότητα των ουρανών.
—Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
—Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρί-
ξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από
την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι
νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα
χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν
όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να
βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λο-
γιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα ’ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα
μέσα στη γάζα. Και θα ’χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα ’ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην
έχοντας άλλη εξορία, πού να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της κα-
ταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να στα-
θεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των
ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν
αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την
πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα
όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!



"Προφητικόν"
Απαγγελία: Μάνος Κατράκης

------------------------------------------------------------------------------

"Γένεσις"

ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ αλήθεια που ήμουνα Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά Ο Αχειροποίητος
με το δάχτυλο έσυρε τις μακρινές γραμμές
ανεβαίνοντας κάποτε ψηλά με οξύτητα
και φορές πιο χαμηλά οι καμπύλες απαλές
μία μέσα στην άλλη
στεριές μεγάλες που ένιωσα
να μυρίζουνε χώμα όπως η νόηση

Τόσο ήταν αλήθεια
που πιστά μ’ ακολούθησε το χώμα
έγινε σε μεριές κρυφές πιο κόκκινο
και αλλού με πολλές μικρές πευκοβελόνες
Ύστερα πιο νωχελικά
οι λόφοι οι κατωφέρειες
άλλοτε και το χέρι αργό σε ανάπαυση
τα λαγκάδια οι κάμποι
κι άξαφνα πάλι βράχοι άγριοι και γυμνοί
δυνατές πολύ παρορμήσεις
Μια στιγμή που εστάθηκε να στοχαστεί
κάτι δύσκολο ή κάτι το υψηλό:
ο Όλυμπος, ο Ταΰγετος
"Κάτι που να σου σταθεί βοηθός
και αφού πεθάνεις" είπε
Και στις πέτρες μέσα τράβηξε κλωστές
κι απ’ τα σπλάχνα της γης ανέβασε σχιστόλιθο
ένα γύρο σ’ όλη την πλαγιά τα πλατιά στερέωσε σκαλοπάτια
Εκεί μόνος απίθωσε
κρήνες λευκές μαρμάρινες
μύλους ανέμων
τρούλους ρόδινους μικρούς
και ψηλούς διάτρητους περιστεριώνες
Αρετή με τις τέσσερεις ορθές γωνίες
Κι επειδή συλλογίστηκεν
ωραία που είναι στην αγκαλιά ο ένας του άλλου
γέμισαν έρωτα οι μεγάλες γούρνες
αγαθά σκύψανε τα ζώα μοσκάρια και αγελάδες
σαν να μην ήτανε στον κόσμο πειρασμός κανένας
και να μην είχαν γίνει ακόμη τα μαχαίρια
"Η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις" είπε
και στροφή γύρω του κάνοντας μ’ ανοιχτές παλάμες έσπειρε
φλόμους κρόκους καμπανούλες
όλων των ειδών της γης τ’ αστέρια

τρυπημένα στο ένα φύλλο τους για σημείο καταγωγής
και υπεροχή και δύναμη

ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

ΑΛΛΑ ΠΡΙΝ ακούσω αγέρα ή μουσική
που κινούσα σε ξάγναντο να βγω

(μιαν απέραντη κόκκινη άμμο ανέβαινα
με τη φτέρνα μου σβήνοντας την Ιστορία)
πάλευα τα σεντόνια Ήταν αυτό που γύρευα
και αθώο και ριγηλό σαν αμπελώνας
και βαθύ και αχάραγο σαν η άλλη όψη τ’ ουρανού
Κάτι λίγο ψυχής μέσα στην άργιλο

Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ’ εικόνα
και ομοίωσή μου:

Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Mήλος
"Κάθε λέξη κι από ’να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος" είπε
"Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν’ απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το ’χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ’ ακριβό του τ’ όνομα
φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν’ απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη"

ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

Για να δείτε μια οπτικοποιημένη παρουσίαση του αποσπάσματος και απαγγελία
από τον Γρηγόρη Βαλτινό (μια παραγωγή της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης) πατήστε ΕΔΩ.

"Τα πάθη"
Για να δείτε μια οπτικοποιημένη παρουσίαση του αποσπάσματος και απαγγελία
από τον Γρηγόρη Βαλτινό (μια παραγωγή της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης) πατήστε ΕΔΩ.

"Το δοξαστικόν"
Για να δείτε μια οπτικοποιημένη παρουσίαση του αποσπάσματος και απαγγελία
από τον Γρηγόρη Βαλτινό (μια παραγωγή της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης) πατήστε ΕΔΩ.


Επιμέλεια ιστοσελίδας: Φιλοθέη Κολίτση

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ (1945)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗς ΑΛΒΑΝΙΑΣ (1945)


-------------------------------------------------------------------------------------


"Γεια σου, μωρέ ποτάμι"

Γεια σου, μωρέ ποτάμι, οπού 'βλεπες χαράματα
παρόμοιο τέκνο του θεού, μ' ένα κλωνί ρογδιάς
στα δόντια να ευωδιάζεται απ' τα νερά σου
κι εσύ βρυσούλα του μεσημεριού που έφτανες ως τα πόδια του
κι εσύ κοπέλα που ήσουνα η Ελένη του
που ήσουνα το πουλί του, η Παναγιά του, η Πούλια του.


"Γεια σου, μωρέ ποτάμι"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Πέτρος Πανδής

-------------------------------------------------------------------------------------

"Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος"

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός
καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
κι ανάβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλατάνου λεβέντικου
και μια σημαία πλατάγιαζε ψηλά γη και νερό
που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε
μα όλος ο κόπος τ' ουρανού
όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα
πρωί στα πόδια του βουνού
τώρα σαν από στεναγμό θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

Τώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα
πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της
μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν
από λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια.

"Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Ρενάτα Καπερνάρου

-------------------------------------------------------------------------------------

"Ήταν ωραίο παιδί"

Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε
σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του
βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα
ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι
καβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
κ' ήρθαν από της γης τα πέρατα
οι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια.

Ήταν γερό παιδί
ήτανε τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του
που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης
πιάνοντας ύστερα χορό μ' όλες τις νύφες λεύκες
ώσπου ν' ακούσει και να χύσ' η αυγή το φως μες στα μαλλιά του -
η αυγή που μ' ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατζουνάει τον ήλιο
να βάφει τα λουλούδια
εκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά -
εκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε
Α, τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του
τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος
όπου ξεσπούσσαν λευτεριά και θάλασσα!

"Ήταν ωραίο παιδί"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Ρενάτα Καπερνάρου

-------------------------------------------------------------------------------------

"Κείνοι που επράξαν το κακό"

Κείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύγνεφο
ζωή δεν είχαν πίσω τους μ' έλατα και με κρύα νερά
μ' αρνί, κρασί και ντουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
παππού δεν είχαν από δρυ κι απ' οργισμένον άνεμο
τους πήρε μαύρο σύγνεφο - δεν είχαν πίσω τους αυτοί'
θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή.

Κείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύγνεφο
μα εκείνος που τ' αντίκρισε στους δρόμους τ' ουρανού
ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!

"Κείνοι που επράξαν το κακό"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Πέτρος Πανδής & Χορωδία

-------------------------------------------------------------------------------------

"Μακριά χτυπούν καμπάνες"

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο -

λένε γι' αυτόν που κάηκε μες στη ζωή
όπως η μέλισσα μέσα στου θυμαριού το ανάβρυσμα
για την αυγή που πνίγηκε στα χωματένια στήθια
ενώ μηνούσε μιαν ημέρα πάλλαμπρη
για τη νυφάδα που άστραψε μες στο μυαλό κ' εσβήστη
τότες ακούστηκε μακριά η σφυριγματιά της σφαίρας
και πέταξε ψηλά θρηνώντας η Αλβανίδα πέρδικα!

"Μακριά χτυπούν καμπάνες"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Πέτρος Πανδής


-------------------------------------------------------------------------------------

"Με τα κουρέλια των μαλλιών"

Με τα κουρέλια των μαλλιών στους ώμουν -αχ, αφήστε την-
μισή κερί μισή φωτιά μια μάνα κλαίει -αφήστε την-
στις παγωμένες άδειες κάμαρες όπου γυρνάει αφήστε την!
Γιατί δεν είναι η μοίρα χήρα κανενός
κ' οι μάνες είναι για να κλαιν, οι άντρες για να παλεύουν
τα περιβόλια για ν' ανθούν των κοριτσιών οι κόρφοι
το αίμα για να ξοδεύεται, ο αφρός για να χτυπά
κ' η λευτεριά για ν' αστραφτογεννιέται αδιάκοπα!



"Με τα κουρέλια των μαλλιών"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Ρενάτα Καπερνάρου


-------------------------------------------------------------------------------------


"Τώρα κείται"

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
μ' ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
μ' ένα κλαδάκι λησμονιάς στ' αριστερό του αυτί
μοιάζει μπαξές που το 'φυγαν άξαφνα τα πουλιά
μοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή -
όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.



"Τώρα κείται"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Πετρή Σαλπέα
Αφήγηση: Χρήστος Τσάγκας

-------------------------------------------------------------------------------------


[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία:


-------------------------------------------------------------------------------------


"Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο"

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο μες το αίμα
του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει
Ελευθερία
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο
Ελευθερία
για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος!

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στα νερά
καράβια μ' ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες
τα πιο αθώα κορίτσια
τρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών
κι η σεμνότητα φωνάζει πίσω από το φράχτη: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Παιδιά! δεν είναι άλλη γη ωραιότερη!

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
ολοένα εκείνος ανεβαίνει
τώρα λάμπουνε γύρω του οι πόθοι που ήταν μια φορά
χαμένοι μες στης αμαρτίας τη μοναξιά
γειτόνοι της καρδιάς του οι πόθοι φλέγονται
πουλιά τον χαιρετούν, του φαίνονται αδερφάκια του -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται συντρόφοι του...
Πουλιά, καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!
Σύντροφοι, σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του

μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο:
Αύριο, αύριο, αύριο το Πάσχα του Θεού!

"Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Ρενάτα Καπερνάρου


-------------------------------------------------------------------------------------


"Φέρτε καινούργια χέρια"

Φέρτε καινούργια χέρια, τι τώρα ποιος θα πάει
ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!
Φέρτε καινούργια πόδια, τι τώρα ποιος θα μπει
στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!
Φέρτε καινούργια μάτια, τι τώρα πού θα παν
να σκύψουν τα κρινάκια της αγαπημένης!

Μέρα, ποιος θ' αψηφήσει τα ροδακινόφυλλα
νύχτα, ποιος θα μερέψει τα σπαρτά
ποιος θα σκορπίσει πράσινα καντήλια μες στους κάμπους
ή θ' αλλάξει θαρρετά κατάντικρυ απ' τον ήλιο
και να ριχτεί -αχ τούτη τη φορά-
και να ριχτεί του Χάρου με την αγιοσύνη του!

"Φέρτε καινούργια χέρια"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Πέτρος Πανδής


-------------------------------------------------------------------------------------


"Ω, μην κοιτάτε"

Ω, μην κοιτάτε ω, μην κοιτάτε από πού του -
από πού του 'φυγε η ζωή! Μην πείτε πώς -
μην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου!
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή... Έτσι λοιπόν η μια -
έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
κι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!

"Ω, μην κοιτάτε"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία: Χορωδία


-------------------------------------------------------------------------------------


[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1968)]
Μουσική: Νότης Μαυρουυδής
Ερμηνεία:


-------------------------------------------------------------------------------------

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (1943)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (1943)

-------------------------------------------------------------------------------------


"Δεν ξέρω πια τη νύχτα"

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,
στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί
αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται.
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα.
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού
εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου,
τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.



"Δεν ξέρω πια τη νύχτα"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Σταύρος Πασπαράκης


-------------------------------------------------------------------------------------


"Έντιμο αίμα"

Τα παιδιά ξεχύνονται στους κάμπους,
οι φωνές τους δεν είναι πια κουρέλια.
Έντιμο αίμα που ζητάει εκδίκηση.



"Έντιμο αίμα"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη


-------------------------------------------------------------------------------------


"Ζωγραφιές Ηράκλειες"

Τόποι που με του φεγγαριού το αλησμονάνθι
και με του ήλιου τους χυμούς με θρέψατε,
σήμερα ονειρεύομαι για σας
μάτια που να σας συντροφέψουν μ' ένα φως καλύτερο.

Μάτια για έναν περίπατο καλύτερο.
Οι νυχτιές χαλκεύουνε στα έγκατά σας
ζωγραφιές ηράκλειες.
Εκείνος που θα βγει να πει: ορίζω τη ζωή
δίχως ν' αστροπελεκιστεί απ' το θάνατο,
εκείνος που σε μια φουχτιά καθάριου αγέρα
θα πει να γεννηθεί γυμνό ένα ρόδο και θα γεννηθεί.

[Έπαιξα με το χιόνι του Χελμού,
μαύρισα μες στης Λέσβος τους ελαιώνες.
Έριξα βότσαλα λευκά σε μια Μυρτώα θάλασσα,
έπλεξα πράσινα μαλλιά στης Αιτωλίας τη ράχη.

Εκείνος θα 'χει μες στα στήθια του εκατό αιώνες
μα θα είναι νέος, νέος ωσάν φωνούλα νιόκοπου νερού
που χύνεται από το πλευρό της μέρας.
Νέος ωσάν βλαστάρι απείραχτου κλαδιού.
Νέος χωρίς ρυτίδα γης μήτε ουρανού σκιά,
μήτε χαράς αμαρτωλού ευφροσύνη.]



"Ζωγραφιές Ηράκλειες"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη


-------------------------------------------------------------------------------------


"Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι"

Κάτω στης μαργαρίτας
τ' αλωνάκι, στήσαν χορό
τρελό τα μελισσόπουλα.

Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το
νερό. Στάχυα ψηλά λυγίζουνε
το μελαμψό ουρανό.

Πέρα μέσα στα χρυσά νταριά
κοιμούνται αγοροκόριτσα.
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά.
Στα δόντια τους
ο ήλιος σπαρταράει.

Κάτω στης μαργαρίτας
τ' αλωνάκι.



"Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη




"Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρίζα Κωχ


-------------------------------------------------------------------------------------


"Μισοβουλιαγμένες βάρκες"

Μισοβουλιαγμένες βάρκες
ξύλα που πρήζουνται με απόλαυση.
άνεμοι ξυπόλυτοι άνεμοι στα σοκάκια
που κουφάθηκαν πέτρινοι κατήφοροι.

Ο μουγκός ο τρελός η μισοχτισμένη ελπίδα.
Μεγάλα νέα καμπάνες στις αυλές άσπρες μπουγάδες
στις παραλίες οι σκελετοί.
Μπογιές κατράμι νέφτι, ετοιμασίες της Παναγίας
που για να γιορτάσει ελπίζει.
ʼσπρα πανιά και γαλανές σημαιούλες.

Κι εσύ στα πάνω περιβόλια κτήνος της αγριαχλαδιάς
λιγνό άγουρο αγόρι ο ήλιος ανάμεσα στα σκέλια σου
να παίρνει μυρωδιά κι η κοπελίτσα στην αντικρινή στεριά
να σιγοκαίγεται απ' τις ορτανσίες.



"Μισοβουλιαγμένες βάρκες"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Σταύρος Πασπαράκης


-------------------------------------------------------------------------------------

"Ναυτάκι του περιβολιού"

"Ναυτάκι του περιβολιού"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία:


-------------------------------------------------------------------------------------

"Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο"


Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο
ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες.
Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού
αδερφάκι του σύννεφου!

Κοντά σου είδες ν' ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο,
άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι.
Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες,
τα πιο χρωματιστά.

Βαθιά-βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου,
ψηλά-ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο
και πέρα-πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα.

(Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη,
το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς,
το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου
αλλά και τ' αγριοχαμόγελο.

Σε μεγάλους χτύπους δέντρων.
Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς
εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα.
Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού,
εκεί που τ' άστρα προμηνούν τη θύελλα).

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο.
Παντελονάκι αέρινο,
στήθος του βράχου κρίνο του νερού.
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!

Οι στίχοι μέσα στην παρένθεση δεν περιέχονται στο τραγούδι.



"Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη

-------------------------------------------------------------------------------------

"Πατριωτάκια του ήλιου"

Ψηλά μ' έναν πυρσό από στάχυα η λεβεντιά
προχωρεί μες στα κύματα και τραγουδάει:

Ω παιδιά που με νιώθετε - πατριωτάκια του ήλιου
με βέργες και παράξενα πουλιά στα χέρια,
με χλοερές καρδιές και μάτια καθαρά
που ακούτε από τις παραλίες την ανατολή να βουίζει
ζεσταίνοντας στην αγκαλιά σας ένα φως απέραντο
από την άκρη τ' ουρανού ως το βάθος της καρδιάς
με πείσμα πορφυρό - πατριωτάκια του ήλιου
που λέτε: ο μόνος δρόμος είναι η ανατολή!

Της ελιάς και της συκιάς και του κυπαρισσιού,
των αμπελιών των ξεροπόταμων και των μεγάλων τρούλων
η γη ακουμπάει από τη μια μεριά στην όχθη των ονείρων σας.
Ακούστε με είμαι από τους δικούς σας δώστε μου ένα χέρι
που ν' αγαπάει, με μιας να κόβει τα ολόκληρα όνειρα.
Να κολυμπάει ελεύθερα στα νιάτα των νεφών.
Η γη μιλάει κι ακούγεται απ' το ρίγος των ματιών.


"Πατριωτάκια του ήλιου"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία:


-------------------------------------------------------------------------------------


"Πίνω νερό, κόβω καρπό"

Πίνω νερό, κόβω καρπό,
χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου.
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς.
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου,
φεύγω με μια ματιά.

Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται.
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.



"Πίνω νερό, κόβω καρπό"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη


-------------------------------------------------------------------------------------


"Σώμα του καλοκαιριού"

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή
(πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες).
Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος,
(τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους),
της γης οι πόροι ανοίγουνται σιγά-σιγά
(και πλάι απ' το νερό που στάζει συλλαβίζοντας)
ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο!

Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
(ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα;)
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ' αυτιά του.
Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του.
Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα
σταλμένο απ' τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε :)

Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι.
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς,
μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς.
'Αχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες,
σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας !

('Ερχονται σιγανές βροχές ραγδαία χαλάζια.
Περνάν δαρμένες οι στεριές στα νύχια του χιονιά
που μελανιάζει στα βαθιά μ' αγριεμένα κύματα.
Βουτάνε οι λόφοι στα πηχτά μαστάρια των νεφών.

Όμως και πίσω απ' όλα αυτά χαμογελάς ανέγνοια
και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου
όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος,
όπως μεσ' στη γυμνή σου υγεία ο ουρανός).

Οι στίχοι που βρίσκονται μέσα στις παρενθέσεις, δεν περιλαμβάνονται στο τραγούδι.



"Σώμα του καλοκαιριού"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1989)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Σταύρος Πασπαράκης


-------------------------------------------------------------------------------------

"Φωτιά, ωραία φωτιά"

Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα
με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας.
Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό
φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες.

Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθίσαμε
και κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια.
Μια πεταλούδα πέταξε απ' τα στήθια μας.
Ήτανε πιο λευκή απ' το μικρό λευκό κλαδί
της άκρης των ονείρων μας

Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές,
πως δε θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε.
Το βράδυ ανάψαμε φωτιά και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:
Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα.
Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη.
Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας, λέγε μας τη ζωή.

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ' τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν.
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης το γνωρίζουμε
κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό το 'χουμε νιώσει.
Εμείς τη λέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστά
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.

Είμαστε από καλή γενιά.



"Φωτιά, ωραία φωτιά"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
Απαγγελία: Γιάννης Φέρτης


-------------------------------------------------------------------------------------

"Ω, αμάραντο πέλαγο"

Εκείνοι που με λιθοβόλησαν δεν ζούνε πια,
με τις πέτρες τους έχτισα μια κρήνη.
Στο κατώφλι της έρχονται χλωρά κορίτσια.
Τα χείλια τους κατάγονται από την αυγή,
τα μαλλιά τους ξετυλίγονται βαθιά στο μέλλον.

Έρχονται χελιδόνια, τα μωρά του ανέμου.
Πίνουν πετούν να πάει μπροστά η ζωή.
Το φόβητρο του ονείρου γίνεται όνειρο,
η οδύνη στρίβει το καλό ακρωτήρι.
Καμιά φωνή δεν πάει χαμένη στους κόρφους τ' ουρανού.

Ω αμάραντο πέλαγο, τι ψιθυρίζεις πες μου!

Από νωρίς είμαι στο πρωινό σου στόμα
στην κορυφήν όπου προβάλλ' η αγάπη σου.
Βλέπω τη θέληση της νύχτας να ξεχύνει τ' άστρα,
τη θέληση της μέρας να κορφολογάει τη γη.

Σπέρνω στους κάμπους της ζωής χίλια μπλαβάκια,
χίλια παιδιά μέσα στο τίμιο αγέρι.
Ωραία γερά παιδιά που αχνίζουν καλοσύνη
και ξέρουν ν' ατενίζουν τους βαθιούς ορίζοντες
όταν η μουσική ανεβάζει τα νησιά.
Χάραξα τ' όνομα το αγαπημένο
στον ίσκιο της γιαγιάς ελιάς,
στον ρόχθο της ισόβιας θάλασσας.



"Ω, αμάραντο πέλαγο"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
Απαγγελία: Γιάννης Φέρτης


-------------------------------------------------------------------------------------

"Ω, να σπάσουν οι πέτρες"

Ω να σπάσουν οι πέτρες να λυγίσουνε τα θυμωμένα σίδερα,
ο αφρός να φτάσει ως την καρδιά ζαλίζοντας τα θεριεμένα μάτια.
Η θύμηση να γίνει ένα κλαδάκι δυόσμου αμάραντο
κι από τη ρίζα του να ορμήσουν άνεμοι γιορτής.
Εκεί να γείρουμε το μέτωπο, τ' αστραφτερά μας πράγματα
να 'ναι κοντά στην πρώτη απλοχεριά του πόθου,
η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας.
Ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης.




"Ω, να σπάσουν οι πέτρες"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη


-------------------------------------------------------------------------------------

"Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη"

Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ' έπλασες
γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
ανάμεσ' από των γιαλών τα καλωσόρισες
φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο.

ʼπλωσε μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του.
Ν' ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες,
τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό τους στήθος.
Από το αίμα της αψηφισιάς που ξέγραψε τη θλίψη
φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.

Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου, την αχτίδα,
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά.
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη,
διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος.
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.


"Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλιος ο πρώτος (1969)]
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη


-------------------------------------------------------------------------------------

Επιμέλεια ιστοσελίδας: Φιλοθέη Κολίτση

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1940)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1940)

Ακολουθούν μελοποιημένα ποιήματα άπό την πρώτη ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη, Προσανατολισμοί (1940).

--------------------------------------------------------------------------------

"Η τρελή ροδιά"


Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
Θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βάζει ανύποπτη μεσ’ στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
Που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου
Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ’ τη ζήλια της στολίζεται μ’ εφτά λογιώ φτερά
Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
Εκτυφλωτικά, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που αρπάει μια χαίτη μ’ εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της
Πότε θλιμμένη και πότε γκρινιάρα, πεστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα που ανατέλλει;

Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ’αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που τρίζει τ’άρμενα ψηλά στον διάφανον αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει
Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα
Που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας
Την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου
Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται αυτή που ξελογιάζει
Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της
Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά
Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων
Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;


"Η τρελή ροδιά"
[ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: Το πέρασμά σου (2007)]
Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής - Χειμερινοί Κολυμβητές
Ερμηνεία: Αργύρης Μπακιρτζής - Χειμερινοί Κολυμβητές

Επιμέλεια ιστολογίου: Φιλοθέη Κολίτση